Gisteren deed ik al een kleine verwijzing naar de blog van
vandaag, want deze keer gaat het over niemand anders dan Zlatan Ibrahimovic. De voetballer die van arm straatschoffie, uit een arme immigrantenwijk in Malmö, is uitgegroeid tot de topvoetballer die hij nu is.
Ibra is een van de beste spitsen, zo niet de beste, van de
wereld en zo zal hij zich zelf ook maar al te graag noemen. De - zelf gekroonde
- levende legende zal zichzelf maar al te graag verheerlijken. Zo zijn er
laatst de 20 meest opvallende uitspraken van de beste man verschenen, waarvan
het merendeel behoorlijk arrogant over komt.
In samenwerking met David Lagercrantz heeft Zlatan ook een
autobiografie over zichzelf geschreven: IK, ZLATAN. Een boek over jezelf schrijven, terwijl je carrière nog
niet eens gedaan is, dat lijkt mij het ultieme toppunt van zelfverheerlijking. Maar als men het boek leest, lees je ook
direct zijn mindere kanten. Iets waar de bijna twee meter lange spits zich
totaal niet voor schaamt, want het ligt immers niet allemaal aan hem. Zelfs de
ruzies met Josep Guardiola, in zijn een-jarige periode bij FC Barcelona, worden lang en breed uitgemeten, en daar komt Pep niet ongeschonden uit.
En toch slikt de hele wereld de zelfverheerlijking van Ibracadabra. Deze – zelf benoemde
– God is ook niet het enige excentrieke persoon dat uitgebreid door de media
wordt geanalyseerd. Zo had men vroeger de – door mij benoemde – legende George Best met zijn bijzondere opmerkingen en heeft men nu met Mario Balotelli weer een nieuwe ster die de bal kan
overnemen van Zlatan. De wereld zal altijd personen willen blijven zien die
zichzelf verheerlijken.
Tot de volgende post,
IK, NIELS
P.S. Dames, niet afhaken. De volgende post gaat over make-up!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten